Diecezja powstała 25 marca 1992 r. Wówczas został mianowany równieŻ pierwszy Biskup Rzeszowski Kazimierz Górny oraz Jego Biskup Pomocniczy Edward Białogłowski

Biskup Rzeszowski Kazimierz Górny

      Z dniem 25 marca 1992 r. pierwszym rządcą diecezji rzeszowskiej został bp Kazimierz Górny, dotychczasowy biskup pomocniczy w Krakowie. Powierzono mu tym samym zadanie utworzenia podstawowych instytucji diecezjalnych, a przede wszystkim troskę o uświęcenie i zbawienie diecezjan.

Urodził się on 24 grudnia 1937 r. w Lubniu k. Myślenic, w rodzinie Stanisława i Barbary z d. Lipień. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Po jej ukończeniu w 1951 r. wstąpił do NiŻszego Seminarium w Krakowie. Naukę w zakresie szkoły średniej ukończył w Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. Po maturze wstąpił do krakowskiego WyŻszego Seminarium Duchownego, gdzie odbył studia filozoficzno-teologiczne i formację pastoralną. Uwieńczeniem tego etapu jego Życia były święcenia kapłańskie, które przyjął 29 czerwca 1960 r. z rąk bp. K. Wojtyły.

Przez pierwsze dziesięć lat po święceniach pracował jako wikariusz w kilku parafiach archidiecezji krakowskiej: Jaworzno-Byczyna (1960-1961), Ujsoły k. Żywca (1961-1963), Bielsko-Biała (1963-1965), pw. św. Anny w Krakowie (1965-1970). W roku 1970 podjął pracę w Kurii Metropolitalnej w Krakowie. Tam, na polecenie kard. K. Wojtyły, najpierw zorganizował Wydział Duszpasterstwa Rodzin, a następnie do 1977 r. kierował jego pracami. Nadto w latach 1972-1977 był sekretarzem krakowskiego Synodu Duszpasterskiego, odpowiedzialnym za sprawy organizacyjne Synodalnych Zespołów Studyjnych. Od 1973 r. naleŻał teŻ do archidiecezjalnej Rady Kapłańskiej, a w 1974 r. został członkiem Komitetu Roku świętego.

W roku 1977 r. kard. Wojtyła zamianował ks. Górnego proboszczem w Oświęcimiu. Wraz z tą funkcją łączył obowiązki dziekana dekanatu oświęcimskiego. Troszczył się przede wszystkim o zaktywizowanie pracy duszpasterskiej oraz o utworzenie na terenie miasta nowych parafii. Głównie dzięki jego staraniom zawdzięcza swe powstanie parafia i kościół pw. św. Maksymiliana, którymi od 1983 r. zarządzał jako proboszcz. Wydatnie teŻ wsparł utworzenie klasztoru sióstr karmelitanek bosych obok hitlerowskiego obozu zagłady w Oświęcimiu.

Dnia 27 paŹdziernika 1984 r. ks. Kazimierz Górny został prekonizowany na tytularnego biskupa Pertusy i biskupa pomocniczego w Krakowie. Sakrę biskupią otrzymał 6 stycznia 1985 r. w Rzymie z rąk papieŻa Jana Pawła II. Hasłem jego posługi są słowa „Omnia Tibi” (Wszystko Tobie). W archidiecezji pełnił obowiązki wikariusza generalnego. NaleŻał teŻ do grona kanoników krakowskiej kapituły archikatedralnej.

Kolejny etap Życia bp. Górnego rozpoczął się 25 marca 1992 r., kiedy został biskupem ordynariuszem nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. Tego samego dnia objął ją kanonicznie przez wydelegowanego do tego zadania bp. E. Białogłowskiego. Następnie, 11 kwietnia 1992 r. odbył uroczysty ingres do katedry rzeszowskiej. Początkowo rezydował w mieszkaniu przygotowanym mu na plebani katedralnej, a następnie, od 15 sierpnia 1995 r., w Domu Biskupim, połoŻonym przy ul. Ks. J. Jałowego 2.

Z wielkim zaangażowaniem podjął realizację zadania, wyznaczonego mu przez papieŻa Jana Pawła II. Znalazło to wyraz w tworzonych dziełach.

Bp Edward Białogłowski, Biskup Pomocniczy

   Z samej nazwy wynika, iż hierarcha pełniący urząd biskupa pomocniczego ma obowiązek wspierać biskupa diecezjalnego w wykonywaniu jego misji. Przede wszystkim wspomaga go w zarządzie diecezją oraz zastępuje go w czasie nieobecności. Z urzędem biskupa pomocniczego z reguły połączone jest stanowisko wikariusza generalnego, sprawującego z upoważnienia biskupa diecezjalnego władzę wykonawczą w całej diecezji.

W dniu 25 marca 1992 r. pierwszym biskupem pomocniczym diecezji rzeszowskiej został ustanowiony dotychczasowy biskup pomocniczy przemyski Edward Białogłowski. Urodził się on 8 stycznia 1947 r. w Rzeplinie, w rodzinie rolniczej. Kształcił się najpierw w szkole podstawowej w rodzinnej miejscowości, a następnie w Liceum Ogólnokształcącym w Jarosławiu. Po maturze, w 1965 r. rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Wkrótce jednak został zmuszony do przerwania formacji seminaryjnej, gdyż 1966 r. otrzymał wezwanie do odbycia służby wojskowej. Pełnił ją przez dwa lata w specjalnej jednostce kleryckiej, zlokalizowanej w Bartoszycach. Po jej zakończeniu wrócił do seminarium i kontynuował przerwane studia. Uwieńczył je 17 czerwca 1972 r. przyjęciem sakramentu kapłaństwa, który otrzymał przez posługę bp. I. Tokarczuka.

Następnie pracował jako wikariusz w Szebniach (1972-1974) i Krośnie-Polance (1974-1979). W latach 1979-1983 odbył studia specjalistyczne z teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Równocześnie, od 1981 r., z pracą naukową łączył obowiązki wikariusza w Chmielowie.

Po ukończeniu studiów, które uwieńczył doktoratem, pełnił kilka funkcji kościelnych w macierzystej diecezji, był m.in. sekretarzem bp. I. Tokarczuka i notariuszem Kurii Biskupiej w Przemyślu (1983-1985), kapelanem sióstr służebniczek starowiejskich w Prałkowcach (1985-1986), wykładowcą teologii dogmatycznej (1985-1991) i ojcem duchownym alumnów (1986-1988) w przemyskim Wyższym Seminarium Duchownym.

Dnia 30 listopada 1987 r. został prekonizowany biskupem tytularnym Pomarii i biskupem pomocniczym w Przemyślu. Sakrę biskupią przyjął 6 stycznia 1988 r. Za hasło swej pasterskiej posługi obrał słowa: „In virtute Spiritus Sancti” (W mocy Ducha Świętego). W diecezji przemyskiej był następnie wikariuszem generalnym, przewodniczącym Wydziału Nauki Chrześcijańskiej oraz duszpasterzem i koordynatorem Ruchu Światło-Życie. Od 1990 r. rezydował w Rzeszowie, na terenie parafii farnej.

Po utworzeniu diecezji rzeszowskiej został jej biskupem pomocniczym i wikariuszem generalnym. Wydatnie wspiera bp. K. Górnego, współuczestnicząc z nim w tworzeniu instytucji diecezjalnych, zarządzie diecezją i w realizacji posługi duszpasterskiej. Jest odpowiedzialny m.in. za pracę katechetyczną i formację kapłanów, przewodniczy diecezjalnej komisji liturgicznej, zespołowi cenzorów kościelnych oraz Komisji Głównej I Synodu Diecezji Rzeszowskiej, zasiada w Kolegium Konsultorów i Radzie Kapłańskiej, pracuje jako wykładowca rzeszowskiej filii lubelskiego Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej (od 2001 r. Uniwersytetu Rzeszowskiego) i profesor Wyższego Seminarium Diecezjalnego. Nadto czynnie angażuje się w posługę kaznodziejską, jako rekolekcjonista i misjonarz oraz regularnie uczestniczy w licznych sympozjach i akcjach duszpasterskich, m.in. w pieszej Pielgrzymce Rzeszowskiej.

Bierze też udział w pracach Konferencji Episkopatu Polski. Był wiceprzewodniczącym Komisji Charytatywnej, członkiem Rady Episkopatu ds. Ekumenizmu. Obecnie jest członkiem Zespołu Konferencji Episkopatu ds. Sanktuariów.

Do ważniejszych jego publikacji należą: Recepcja mariologii w „Rozmyślaniu przemyskim”, Lublin 1981; Józefa Sebastiana Pelczara teologia Eucharystii, Lublin 1986.

Ks. Andrzej Motyka

ADRES:

biuro 0-17 /852 44 19; fax (0-17) 852 17 83
e-mail: [email protected]