Stary cmentarz w Medyni Głogowskiej

Założony został w I połowie XIX wieku i jest jednym z najstarszych cmentarzy w powiecie łańcuckim usytuowanych poza terenem kościelnym. Pierwsze cmentarze w kulturze chrześcijańskiej znajdowały się przy kościołach, w obrębie ich ogrodzenia i były nieodłącznym elementem założ enia budowli kościelnej. Położ enie cmentarza w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła wskazywało na przynależ ność do strefy sakralnej, co miało duż e znaczenie religijne. Poza osadami usytuowane były cmentarze skazańców, samobójców, a przede wszystkim zmarłych na choroby zakaźne. Dopiero dekret z 1783 r. wydany przez Józefa II zakazywał pochówków przy kościele. Decyzja ta nie od razu została wprowadzona w ż ycie, spotkała się z duż ą niechęcią ludności, która uważ ała, ż e lokalizacja cmentarzy z dala od świątyni, w polu, jest obrazą dla duszy i ciała zmarłego oraz odłączeniem od kościoła. Stary cmentarz w Medyni Głogowskiej założ ony jest przy polnej drodze, na zachód od kościoła. Stanowi on waż ny element krajobrazu kulturowego miejscowości, prezentując obok wartości emocjonalnych takż e wartość historyczną i artystyczną. Do chwili obecnej zachowało się tu kilka nagrobków o cechach zabytkowych. Wśród nich jest nagrobek Tomasza Stopy (zm. 1913 r), grobowiec rodziny Łokietków, w którym spoczywają ksiądz kanonik Jan Łokietek(zm. 1920r.), Franciszka ze Starkiewiczów Łokietkowa (zm. 1888 r.), Stasiu Skarbek (zm. 1894 r.), Józefa z Łokietków Pilawska (zm. 1889 r.), Stanisław Pilawski (zm.1896 r.) i Józef Łokietek (zm. 1911 r.) oraz kilka grobów bezimiennych. Szczególnie okazały jest grobowiec rodziny Łokietków - na czworobocznym postumencie umieszczono rzeźbę Chrystusa (Ecce Homo).