Pierwszym kościołem była drewniana kaplica św. Mikołaja, która stała po południowej stronie obecnego kościoła (rozpadła się w 1826 r.) do której dojeżdżali Księża Komendarze z kościółka Świętego Ducha w Sokołowie. Na miejscu odbywały się pogrzeby, a cmentarz przykościelny był cmentarzem grzebalnym, jak wskazywały liczne trumny i kości odkrywane w 1938 r. przy kopaniu fundamentów pod kościół. Pierwszy kościół parafialny drewniany, zbudowany staraniem proboszcza sokołowskiego ks. Pizzinardi w r. 1723 jak podaje kronika, a wg starego schematyzmu w 1731 r., konsekrował bp. Sierakowski w 1744 r. Kościół spłonął 23 lipca 1872 r. wskutek nie zgaszonej świecy, za proboszcza ks. Walentego Zgrzebnego. Po tym pożarze przez 14 lat, nabożeństwa parafialne odprawiano na plebani. Staraniem ks. Józefa Bigo miejscowego wikariusza, stanął drugi kościół parafialny również drewniany z murowanymi zakrystiami, poświęcony 26 listopada w 1882 r. który przetrwał do 27 lipca 1944 roku, kiedy spłonął doszczętnie od kuł niemieckich w czasie drugiej wojny światowej za proboszcza ks. Piotra Mielnika. Tego samego roku zbudowana została kaplica - barak z cementowych pustaków, zastępująca kościół parafialny, poświecony M.B. Bolesnej przez ks. Ludwika Bukałę, dziekana sokołowskiego. Służyła ona za kościół parafialny do 25 września 1960 roku. Wtedy to konsekrowany został trzeci kolejny kościół parafialny w Medyni Głogowskiej, którego budowa rozpoczęła się 16 sierpnia 1958 r. za administratora parafii ks. Tadeusza Goneta.
Dzwonnica z wnętrza kościoła została przeniesiona na zewnątrz kościoła po jego południowo- zachodniej stronie. Obecnie wnętrze kościoła zostało wzbogacone o ogrzewanie gazowe, zaś strop kościoła został ocieplony.
Opis kościoła.
Kościół wg projektu lwowskiego inż. arch. Wawrzyńca Dayczaka, zamieszkałego w Jarosławiu, zbudowany na parceli Nr 1566 w Medyni Głogowskiej, zaintabulowanej na kościół rzymsko-katolicki w Medyni Głogowskiej do roku 1966 a wtedy przepisanej wraz z innymi parcelami kościoła na podstawie postanowienia Sądu Najwyższego w księgach wieczystych na rzecz parafii z zaznaczeniem ?na cele kultu". Kościół zbudowany na ławach żelbetowych 2 m głębokich, 2 m szerokich z granitowym cokołem (granit strzegomski) wysokim na l m, pokrytym tak zwanym lastrikiem płukanym. Ściany z cegły palonej na zaprawie wapienno-cementowej i cementowej, z drewnianą więźbą dachową, wszystko kryte blachą Kościół konsekrowany został pod wezwaniem Yisitationis B.M.Y. /Nawiedzenia N.M.P/ przez Ks. bpa Stanisława Jakiela -sufragana przemyskiego dnia 25.09.1960 r. za administra¬tora parafii ks. Tadeusza Goneta. Wytynkowany wtedy z zewnątrz i wewnątrz, odwodniony, zelektryfikowany i zradiofonizowany.
Opis zewnętrzny.
Usytuowanie kościoła w sąsiedztwie plebani, na stoku wzgórza, w miejscu wyniosłym komunikacyjnie dogodnie położonym w stosunku do rozmieszczenia parafii. Plac kościelny otoczony z trzech stron od wschodu, południa i północy ogrodami probostwa i organistówki i od nich odgrodzony żywopłotem grabowym. Od strony za¬chodniej frontowej obejście kościelne ma granitowy zaporowy mur, z dwoma wzniesionymi cokołami, na których znajdują się lampy oświetlające, szerokie na 8 m schody betonowe ochronione kutym żelazem prowadzane na cmentarz kościelny z placu przed kościołem obejmującego 0,20 ha. Architektura kościoła dostosowana jest do użytego materiału, jest ceglana - przy użyciu najprostszych form architektonicznych. Masywny parter wysoki 5 m odcięty gzymsem krytym blachą, stanowi niejako cokół całej bryły architektonicznej. Dodanie pionowych lizen między oknami naw oraz przy wieży wysmukla całą bryłę. Od strony frontowej, z lewej strony kościoła znajduje się złączona z nim wieża, o wymiarach 6,50 m x 6,50 m, wysoka wraz z krzyżem na 40,50 m z jednym oknem na parterze, z czterema oknami na wysokości chóru, z 4 żaluzjami na wysokości dachu bocznego i 6 żaluzjami ponad wysokość dachu głównego. Wszystkie okna ze stali okiennej, żaluzje z żelaza i blachy. Wieża zakończona ośmiokątną kopułą drewnianą, z belek pionowo osadzonych w murze, z 4 otwartymi a za siatkowanymi oknami w pionie i z góry pokryta blachą ocynkowaną. W wieży od strony pomocnej, wejście przez 3 schody kute żelazem przez przedsionek do kościoła. Odpowiednikiem wieży z prawej strony frontu kościoła jest okrągła baszta o średnicy 2,40 m, wysoka na 15,5 m, z 5 podłużnymi oknami wykonanymi ze stali okiennej - kryta na więźbie drewnianej blachą ocynkowaną. Obok baszty drugie boczne wejście do kościoła. Między wieżą a basztą, podniesione o 3 stopnie betonowa kute żelazem 3 arkady od strony zachodniej i 2 od południowej szerokie na 2,30 m, kryte płytą żelbetową zabezpieczoną z góry blachą ocynkowaną położoną poziomo, tworzące balkon z ładną balustradą żelbetową na tralkach. Dojście na balkon z baszty przez żelazne drzwi. Pod arkadami dwa okna żelazne do znajdujących się pod chórem schowków, oraz główne wejście do kościoła, przez drzwi dębowe kute z zewnątrz ozdobnie blachą tak jak i wszystkie boczne drzwi prowadzące do kościoła (szt.3). Od wieży i baszty - do ścian dwu kaplic stanowiących ramię poprzeczne krzyża kościoła, dwie boczne nawy z których każda ma 8 okien ze stali okiennej, przedzielonych lizenami pokrytymi blachą. Nawy wysokie na 9 m kryte oddzielnymi dachami jednospadowymi na drewnianej więźbie blachą. Ponad dachami naw bocznych - główna nawa, wyższa o 5 m z 5-ma oknami okrągłymi z żelaza od strony pół¬nocnej i 6 takimi oknami od strony południowej, kryta blachą na więźbie drewnianej. Dwie kaplice - zakończone półkolem wysunięte są poza szerokość naw bocznych o 3 m, każda z pięcioma oknami ze stali okiennej rozdzielonych lizenami - kryte blachą, na drewnianej więźbie dachowej. Wszystkie okna zaszklone na kicie miniowym, kolorowym szkłem. Od kaplic - prezbiterium zwężone o szerokość naw bocznych - a więc szerokie na 8,5 m a długie z okalającymi je od zewnątrz arkadami na 11 m - stanowiące wydłużone półkole. Półkoliste arkady z 3 filarami są szerokie na 1,5 m kryte dachem jednospadowym blachą, na więźbie drewnianej. Pod arkadami wejście żelaznymi drzwiami do kotłowni, która znajduje się pod zakrystią od strony południowej, a która ma 2 żelazne okna w cokole granitowym. Z obydwu stron prezbiterium od kaplic po arkady dwie zakrystie o wy¬miarze 6 m x 4,5 m wysokie na 5 m kryte blachą na jednospadowej więźbie dachowej. Zakrystia południowa nie ma osobnego wejścia, północna do której prowadzi pięć schodów żelazem kutych ma wejście z zewnątrz. Na ścianach szczytowych kościoła od frontu i między nawą główną a prezbiterium jest po pięć filarów wysuniętych na 4 m ponad strop dachu. W najwyższym filarze, który zastępuje wieżyczkę, umieszczona jest sygnaturka, w 2 najniższych są przewody kominowe. Wokół ścian kościoła szeroka na 0,6 m kostka brukowa a w niej za siatkowane ścieki z rynien z kanalizacją odprowadzającą wodę do pobliskiego stawu w ogrodzie plebańskim. Na całą szerokość kościoła aż do wejściowych głównych schodów ułożony chodnik z kostki brukowej, który także prowadzi wokół kościoła, dochodzący do plebani i do drogi od strony północnej. Za obejściem kościelnym ustęp parafialny murowany, ze stropem żelbetowym i 4 kabinami dla mężczyzn i niewiast - konieczny na duże odległości wiernych od kościoła. Przed frontem kościoła w odległości 3 m od zaporowego murku niski płotek bukszpanowy a przed nim kwiatki.
Opis wewnętrzny.
Styl kościoła bliżej nieokreślony - ma coś z baroku i coś z nowoczesności. Długi na 40,5 m - szeroki 25 m -wysoki w głównej nawie 14 m - w nawach bocznych i kaplicach 9 m. Powierzchnia użytkowa kościoła 415,5 m2 kubatura - 8847 m3. Podzielony na trzy nawy, sześcioma filarami o wymiarach 1,20 x 0,80 m. Boczne nawy krótsze od głównej o szerokość kaplic oddzielonych od kościoła wejściem z nawy głównej. Kaplice mają wymiary 6,70 x 4 m. Sklepienie Kościoła, krzyżowe na arkadach i kolebkowe z lunetami. Prezbiterium zwrócone na wschód podwyższone od nawy głównej o 0,30 m (2 stopnie wykonane na czarno w lastriku - z czerwonym pasem terrakoty w formie wydłużonego półkola o wymiarach 9,0 m x 7,5 m), oddzielone od nawy głównej stołem eucharystycznym o długości 5,5 m z przejściami po obydwu stronach. Stół eucharystyczny na 4 marmurowych słupach, na których znaj duj ą się miedziane symbole Pax Christi, - między słupami po środku symbol Boga - Alfa i Omega - po bokach kute w żelazie fale a na nich symbole wiary - nadziei -miłości, krzyż, kotwica i serce, kute w żelazie i miedziowane. Projektant prof. Jan Budziło ASP -Kraków - Wykonawca Wł. Oremus Kraków. Prezbiterium wyłożone od gzymsu obiegającego kościół na wysokości 1,80 m od posadzki - do okien tj. 6,5 m mozaiką ceramiczną (około 150 m2) i w niej wykonanymi 3-ma obrazami: Zwiastowania, Narodzenia i w środku Nawiedzenia ze względu na tytuł kościoła. Płytki do mozaiki wykonali miejscowi garncarze - a szczególnie Władysława Prucnal z Medyni Głogowskiej. Projektował i wykonał prof. Jan Budziło. W prezbiterium znajduje się 7 okien witrażowych projektowanych przez J. Budziłę - a wykonanych przez Krakowski Zakład Witraży. W trzech środkowych witrażach poszczególne tajemnice trzech części różańca św., a w dwu po bokach Matka Boża Różańcowa i Szkaplerzna. W dwu nad drzwiami do dwu zakrystii adoracja: płonące świece trzymane w rękach. Na ścianach i sklepieniu prezbiterium wykonana w 1962 roku, a w roku 1967 w całym kościele polichromia prof. Jana Budziły. Między oknami prezbiterium gładka, jednokolorowa, sklepienie kryształowe ze stylizowanymi gwiazdami w ozdobnych polach. W nawie głównej na sklepieniu popiersia dwunastu Apostołów. Po ich bokach koło lunet okiennych aniołowie z poszczególnymi wezwaniami litanii loretańskiej. W nawach zaś bocznych między oknami postacie 8 proroków z tekstami proroctw łączącymi się z poniżej umiesz¬czonymi stacjami Drogi Krzyżowej. Na sklepieniu naw bocznych stylizowane główki aniołów. Całość polichromii w kolorach pastelowych. Z prezbiterium do dwu zakrystii prowadzą drzwi dębowe - z czarnymi oprawami i ozdobami żelaznymi zastępującymi kratę. Zakrystie mocno sklepione i ocieplone na strychu trotami na mleczku wapiennym. Zakrystia południowa bez osobnego wejścia z 2-ma oknami żelaznymi służy na paramenty kościelne i posiada dębowy kredens a w nim 15 szuflad na ornaty i kapy 6 szufladek na drobną bieliznę ołtarzową, 2 schowki na kielichy i puszki z dużym lustrem pośrodku. Znajduje się ponadto dwudzielna szafa z zasuwanymi drzwiami na bieliznę kościelną i ława dębowa z oparciem dla ministrantów. Z pomocnej zakrystii wejście do małego półkolistego schowka gdzie znajdują się narzędzia do sprzątania kościoła. W nawie głównej poniżej stołu eucharystycznego drzwi do bocznych kaplic - dębowe szklone szkłem kryształowym szlifowanym. W prawej kaplicy M.B. Bolesnej - schody wiszące lastrikowe prowadzące przez duże oszklenie nad drzwiami kaplicy na ambonę. Na całą szerokość nawy głównej i jednej bocznej chór, o wymiarach 14 x 4,5 m na stropie żelbetowym - z betonową balustradą, wysuniętą hakiem ku przodowi, wyłożoną mozaiką ceramiczną z symbolami muzyki i napisem: Ave Maria. Z chóru żelazne okrągłe schody prowadzą do wieży. Pod chórem, obok wejścia głów¬nego dwa zamykane drzwiami schowki na katafalk i lichtarze a między nimi przedsionek o wymiarach 3 x 2 m i odcięty od nawy głównej drzwiami wahadłowymi z drzewa miękkiego. Również pod chórem nawy bocznej drzwi wahadłowe do przedsionka w wieży z którego prowadzą betonowe łamane schody na chór. Cały kościół jak i kaplice, zakrystie i przedsionki wyłożone posadzką terrazową (lastriko) z płytek szarych, czarnych i czerwonych o wymiarach 20 z 20 cm wykonaną przez Firmę Braci Bałazy - Kraków. Kościół ogrzewany, wykonaną w 2003 r. instalacją c. o. za pomocą gazu.
Ołtarze.
W kościele jest 5 ołtarzy. Ołtarz główny ”facie ad populum" usytuowany w odległości 7,5 m od półkoli¬stej ściany prezbiterium, na podwyższeniu o wymiarach 4,50 m z 2,50 m x 0,15 m wykonanym z czarnego lastrika - ozdobiony pasem terrakoty pod 10 cm kapinosem. Mensa jak i dwie podstawy z kamienia szydłowieckiego z tym, że podstawy obłożone są z zewnątrz i od wewnątrz marmurem bolechowickim. Mensa ołtarzowa o wymiarach 2,50 m z Im x 0,19 m kryje relikwie św. Wojciecha B.M. oraz św. Katarzyny Aleksandryjskiej P.M. pod marmurową płytą. W odległości 5 m od ołtarza a l m od tylnej ściany prezbiterium wzniesione ponad głowę celebransa - bo o 5 stopni na podstawie murowanej okrytej marmurem bolechowickim o wymiarach l m x 0,80 m x 1,15 m z tyłu kolistej równoległej do ściany prezbiterium, z dwoma jakby skrzydłami półkolistymi o długości l m każdy - z boku i z wierzchu pokryta marmurem, a z frontu mozaiką ceramiczną z ludowymi muzykantami - duże tabernakulum pancerne. Tabernakulum pokryte z zewnątrz kutą miedzią ma na jednoskrzydłowych drzwiczkach mosiężny polerowany symbol IHS. Wewnątrz wyłożone polerowaną blachą mosiężną. Nad tabernakulum stoi krucyfiks. W prawej kaplicy poświęconej Matce Bożej Bolesnej znajduje się na podstawie betonowej nie pokrytej dotąd lastrikiem - ołtarz z kamienia szydłowieckiego. W lewej kaplicy analogiczny ołtarz kamienny jak w kaplicy prawej, na nim znajduje się figura M. B. Fatimskiej. W prawej nawie na dwustopniowym podwyższeniu na jednej podstawie w formie grzyba z kutą w żelazie symboliką w kole IHS mensa kamienna o wymiarach 2m x Im x 0,17m a ścięta stożkowo. Zarówno podstawa jak i mensa z kamienia szydłowieckiego. Na ścianie nad mensą kamienna podstawa pod krzyż w formie trójkąta z krzyżem kutym w żelazie i miedzi wpuszczona w ścianę. Powyżej w pośrodku ściany wysokiej na 9 m całej wyłożonej mozaiką stylizowana figura Serca Jezusowego z rozłożonymi rękoma - wykonana przez asystenta ASP Kraków Witolda Werndla wg projektu prof. Kalfasa w kamieniu pinczowskim wysoka na 2,20 m osadzona w ścianie na dwu wspornikach. Ołtarz w lewej nawie identyczny jak w prawej z tym, że na podstawie w kole kutym w żelazie napis św. Tadeusz, a na tle mozaiki figura św. Judy Tadeusza jako wotum dziękczynne za pomoc w budowie kościoła w latach 1958 -1960 tego samego projektanta i wykonawcy jak figura Serca Jezusowego i z tego samego materiału.
Ambona.
Między prawą boczną nawą kościoła a wejściem do kaplicy, znajduje się ambona projektowana przez prof. J. Budziłę i przez niego pokryta mozaiką ceramiczną. Na dwu dźwigarach wpuszczonych w ścianę ubita z żelbetonu beczka o średnicy l m wysoka na 1,10 m wewnątrz wyłożona dębowymi klepkami z zewnątrz mozaiką z symbolami 4 Ewangelistów. Nad amboną żelbetowy daszek okrągły pokryty tarraboną, pod nim stylizowana kuta w metalu i złocona gołębica i ukryta w grubości daszku lampa oraz napis: ”Duchu św. przyjdź prosimy" ułożony z palonych płytek ceramicznych. Na daszku ambony stojący kuty w żelazie krzyż.
Chrzcielnica.
Naprzeciw ambony - po lewej stronie kościoła na owalnym podwyższeniu o wymiarach 1,50 x 0,15 m z czarnego lastriku i terrakóty na kutych w żelazie i miedzi czterech nóżkach wpuszczonych w podstawę stoi chrzcielnica. Stanowi ona okrągły zwężony ku dołowi blok marmuru bolechowskiego przytwierdzony do nóżek czterema uchwytami w formie krzyża wykutymi z miedzi. Nakrycie bloku stanowi pokrywa kuta również w miedzi z dużym polerowanym mosiężnym krzyżem. W bloku cynowy zbiornik na wodę chrzcielną i oleje św. Projektował chrzcielnicę prof. J. Budziło.
Organy.
Dawne ośmiogłosowe organy z firmy J. Śliwiński -Lwów, spłonęły wraz z kościołem w 1944 r. W 1949 roku Ministerstwo Kultury Sztuki, przydzieliło parafii jedne organy poniemieckie z terenu Ziem Odzyskanych. Parafia wyszukała takie organy w powiecie Wałbrzych w miejscowości Dziećmorowice w kościele Ewangielicko-augsburskim i po oszacowaniu zapłacono należność Urzędowi Likwidacyjnemu w Wałbrzychu. W 1960 roku częściowo złożone grały już w dniu konsekracji kościoła 25 września. Organy 21-głosowe bez markowe, 2-manuałowe, pneumatyczne o napędzie elektrycznym otrzymały nową szafę dębową oraz kontuar pokryto fornirem. Brzmienie organów wg rzeczoznawców bachowskie.